A dzikie, prymitywne szaleństwo zdawało się zstopić na ludzi, którzy walczyli na polu kukurydzy: czasami wykraczali poza granice zdrowia psychicznego i wytrzymałości, zarówno północy, jak i południowców, dopóki nie wydawali się nawzajem ze sobą walki. .
(And a wild, primitive madness seemed to descend on the men who fought in the cornfield: they went beyond the limits of sanity and endurance at times, Northerners and Southerners alike, until it seems that they tore at each other for the sheer sake of fighting. The)
W „Armii pana Lincolna” Bruce'a Cattona autor rejestruje chaotyczną i szaloną naturę wojny podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, szczególnie w bitwach Cornfield. Żołnierze z Północy i Południa wykazywali rodzaj pierwotnej okrucieństwa, gdy się starli, prawie tracąc uścisk zdrowia zdrowego. Ich działania wydawały się napędzane nie tylko konfliktem, ale także przez niekontrolowaną potrzebę zaangażowania się w bitwę, przekraczając normalną ludzką wytrzymałość i rozum.
Ten przedstawienie podkreśla emocjonalne i psychologiczne żniwo wojny o zaangażowanych mężczyzn. Catton podkreśla, w jaki sposób brutalność walki popchnęła żołnierzy do skrajności, sugerując, że przemoc momentu stała się spektaklem samym, niezależnym od kontekstu politycznego większej wojny. To zejście do szaleństwa podkreśliło okropności wojny domowej, w której chęć walki czasami przyćmił przyczyny i konsekwencje ich działań.