Jeśli hardtack stał się sprężynowy, zwykle był wyrzucony jako niejasny, ale jeśli i tak się stało, i tak został wydany. Podgrzewanie go przy pożaru wypędziłoby ryjce; Bardziej niecierpliwi żołnierze po prostu zjedli to w ciemności i starali się o tym nie myśleć.
(If the hardtack got moldy it was usually thrown away as inedible, but if it just got weevily it was issued anyway. Heating it at the fire would drive the weevils out; more impatient soldiers simply ate it in the dark and tried not to think about it.)
W kontekście doświadczeń żołnierzy podczas wojny secesyjnej Hardtack służył jako podstawowe jedzenie, często podlegające psucie. Jeśli hardtack rozwinęła się pleśń, uznano ją za zakłóconą i odrzuconą. Jeśli jednak byłby po prostu zarażony ryjkowymi, nadal był dystrybuowany żołnierzom. Zrozumienie ich trudnych warunków, żołnierze czasami uciekali się do ogrzewania ciastek nad ogniem, aby wydalić owady lub po prostu pochłonęli je w ciemności, próbując zignorować nieprzyjemność.
Praktyki te odzwierciedlają trudne rzeczywistości, przed którymi stoją żołnierze, którzy musieli dostosować się do dostępnych dla nich przepisów mniej niż idealnych. Chęć zjedzenia mnąwiowo hardtack mówi o ich odporności i konieczności przetrwania wśród rygorów wojennych. Ten fragment „armii pana Lincolna” Bruce'a Cattona podkreśla nie tylko wyzwania żywieniowe, ale także mechanizmy radzenia sobie z psychologicznym przez żołnierzy w celu znoszenia ich okoliczności.
