ANTIGONE: Powiedz mi prawdę! Błagam, żebyś powiedział mi prawdę! Kiedy myślisz o mnie, kiedy nagle uderza cię, że należę do ciebie - czy masz wrażenie, że - że wielka pusta przestrzeń jest wydrążona w tobie, że jest coś w tobie, które po prostu? Haemon: Tak, tak, tak.
(ANTIGONE: Tell me the truth! I beg you to tell me the truth! When you think about me, when it strikes you suddenly that I am going to belong to you―do you have the feeling that―that a great empty space is being hollowed out inside you, that there is something inside you that is just―dying? HAEMON: Yes, I do, I do.)
W tej wymianie Antygonu i Haemona Antigon błaga o uczciwość o uczucia Haemona wobec niej. Pyta, czy ich związek wypełnia w nim emocjonalną pustkę, podkreślając jej głęboką potrzebę połączenia i zrozumienia. Jej wrażliwość ujawnia jej strach przed samotnością i intensywność jej uczuć.
Odpowiedź Haemona potwierdza, że odczuwa również tę pustkę, co wskazuje, że ich więź jest głęboka i znacząca. Ten moment oddaje esencję złożoności miłości, w której głębokie przywiązanie może również wydobyć poczucie tęsknoty i rozpaczy. Emocjonalna intensywność ich rozmowy podkreśla egzystencjalne tematy obecne w sztuce.