Nie przeszkadzało mi, że wszystko, co czekało, nie czekało na mnie
(It bothered me that whatever was waiting wasn't waiting for me)
Cytat „Antygonu” Jeana Anouilha odzwierciedla głębokie poczucie izolacji doświadczanej przez postać. Uświadamia jej, że to, co czeka w przyszłości, nie jest dla niej przeznaczone, podkreślając głębokie egzystencjalne poczucie odłączenia się od jej losu. Ten sentyment podkreśla walkę między poszczególnymi pragnieniami a nieuchronnością losu, pokazując tragiczną świadomość, że wydarzenia rozwijające się w jej życiu są poza jej kontrolą.
Eksploracja tematów przez Anouilha, takich jak obowiązek, miłość i bunt wobec autorytetu, rezonuje z ideą czekania na coś, co nigdy nie nadchodzi. Determinacja Antigone'a, by uhonorować jej brata ostro kontrastuje z jej uznaniem jej samotności, podkreślając samotność, która często towarzyszy pogoni za szlachetnymi ideałami. Ten wewnętrzny konflikt służy jako przejmujące przypomnienie o złożoności ludzkich emocji i często surowych realiów życia.