Wszystko, co mi powiedziano, wydawało mi się, że słyszałem wcześniej i nie mogłem już słuchać.
(Everything that was said to me I seemed to have heard before, and I could no longer listen.)
W książce „Gleby w kierunku Betlejem” Joan Didion uchwyca poczucie rozczarowania i wyczerpania powtarzającymi się rozmowami i doświadczeniami. Cytat odzwierciedla poczucie nasycenia, w którym znajomość rodzi obojętność, co utrudnia znaczące zaangażowanie się w to, co się mówi. Podkreśla to walkę o znalezienie autentyczności w świecie pełnym recyklingu pomysłów i słów.
Ten sentyment ujawnia głębszy komentarz do interakcji społecznych i komunikacji. Didion sugeruje, że ciągłe powtarzanie może prowadzić do utraty zainteresowania i tęsknoty za prawdziwym połączeniem i nowością. Ciężar przeszłości odbija się echem w teraźniejszości, pozostawiając osoby uwięzione w pętli starych wiadomości, zmniejszając wartość ich wkładu i doświadczeń.