Ekspozycja jest sposobem myślenia, metodą uczenia się i środkiem wyrażania. Prawie wszystkie cechy, które kojarzymy z dojrzałym dyskursem, zostały wzmocnione przez typografię, która ma najsilniejsze możliwe uprzedzenie w kierunku ekspozycji: wyrafinowana zdolność do myślenia koncepcyjnego, dedukcyjnego i sekwencyjnego; wysoka wycena rozumu i porządku; wstręt do sprzeczności; duża zdolność do oderwania i obiektywności; i tolerancja opóźnionej odpowiedzi.
(Exposition is a mode of thought, a method of learning, and a means of expression. Almost all of the characteristics we associate with mature discourse were amplified by typography, which has the strongest possible bias toward exposition: a sophisticated ability to think conceptually, deductively and sequentially; a high valuation of reason and order; an abhorrence of contradiction; a large capacity for detachment and objectivity; and a tolerance for delayed response.)
Ekspozycja służy jako istotne podejście do myślenia i uczenia się, zwiększając sposób wyrażania pomysłów. Prosperuje moc typografii, która wspiera jasny i zorganizowany dyskurs. Cechy dojrzałego dyskursu, takie jak myślenie pojęciowe, logiczne odliczenie i uznanie za porządek, są podwyższone przez to medium. Typografia zachęca uzasadniony i systematyczny sposób myślenia, umożliwiając jasność i obiektywność w komunikacji.
Neil Postman, w „zabawie się na śmierć” podkreśla, w jaki sposób te atrybuty ekspozycji pomagają uniknąć sprzeczności i wspierają przemyślaną reakcję, odzwierciedlając wartości świadomego społeczeństwa. Ta metoda pozwala na bardziej oderwaną perspektywę, klucz do zrozumienia złożonych pomysłów i angażowanie się w znaczący dialog. Zdolność do przetwarzania informacji z cierpliwością i rozumem jest niezbędna w przeciwieństwie do bardziej sensacyjnych form komunikacji.