W „Paris to the Moon” Adam Gopnik zastanawia się nad wyjątkowym doświadczeniem życia rodzinnego, które wydaje się jeszcze bardziej izolujące niż typowe życie rodzinne. Zauważa, że ​​chociaż mieli sieć przyjaciół, dynamika rodziny często powoduje poczucie separacji od szerszej społeczności. Rutyny życia rodzinnego - wcześnie i wcześnie spania - może powodować, że czują się marginalizowani, podkreślając ich samotne istnienie jako jednostki rodzinnej.

Gopnik podkreśla kontrast między radością dzielenia się chwilami jako zwartej rodziny a nieodłączną samotnością, która mu towarzyszy. Ich doświadczenia, choć pełne szczęścia w ich małym świecie rodzinnym, są zabarwione poczuciem oprócz innych. Ta dualność oddaje złożoność utrzymywania żywego życia rodzinnego podczas życia w obcym kulturze, w której radości rodziny mogą również prowadzić do poczucia izolacji.