Przez siedem dni leżała w łóżku, patrząc ponuro na sufit, jakby uraziła śmierć, którą uprawiała przez tyle lat. Podobnie jak niektórzy ludzie, którzy nie mogą wymiotować pomimo okropnych nudności, leżała tam nie jest w stanie umrzeć, opierając się śmierci, ponieważ opierała się życiu, zamrożoną z urazą procesu i zmian.
(For seven days she lay in bed looking sullenly at the ceiling as though resenting the death she had cultivated for so many years. Like some people who cannot vomit despite horrible nausea, she lay there unable to die, resisting death as she had resisted life, frozen with resentment of process and change.)
Przez tydzień postać pozostała w łóżku, skupiona na suficie, ucieleśniając żal z powodu jej przedłużonej walki z życiem. Ten intensywny smutek odzwierciedla jej wewnętrzny konflikt, ponieważ wydaje się, że odrzuca zarówno śmierć, jak i istotne zmiany, które mu towarzyszą. Jej państwo przekazuje głęboko zakorzenioną urazę wobec samych procesów życia i śmierci, których nie jest w stanie uciec.
Ten przedstawienie ilustruje głęboką stagnację, w której postać jest złapana w cyklu emocjonalnego zamieszania. Mimo pragnienia śmierci jest unieruchomiona, podobna do kogoś, kto nie jest w stanie uwolnić się od przytłaczającej rozpaczy. Obrazy oddaje jej opór nie tylko życia, ale także na nieuniknione zakończenie istnienia, pokazując potężny komentarz do ludzkiej kondycji.