Przez tydzień postać pozostała w łóżku, skupiona na suficie, ucieleśniając żal z powodu jej przedłużonej walki z życiem. Ten intensywny smutek odzwierciedla jej wewnętrzny konflikt, ponieważ wydaje się, że odrzuca zarówno śmierć, jak i istotne zmiany, które mu towarzyszą. Jej państwo przekazuje głęboko zakorzenioną urazę wobec samych procesów życia i śmierci, których nie jest w stanie uciec.

Ten przedstawienie ilustruje głęboką stagnację, w której postać jest złapana w cyklu emocjonalnego zamieszania. Mimo pragnienia śmierci jest unieruchomiona, podobna do kogoś, kto nie jest w stanie uwolnić się od przytłaczającej rozpaczy. Obrazy oddaje jej opór nie tylko życia, ale także na nieuniknione zakończenie istnienia, pokazując potężny komentarz do ludzkiej kondycji.