Jak długo możemy utrzymać? Zastanawiam się. Jak długo, zanim jeden z nas zacznie szaleć i dźgający tego chłopca? Co on wtedy pomyśli? Ta sama samotna pustynia była ostatnim znanym domem rodziny Manson. Czy stworzy to ponure połączenie ...
(How long can we maintain? I wonder. How long before one of us starts raving and jabbering at this boy? What will he think then? This same lonely desert was the last known home of the Manson family. Will he make that grim connection..)
W „Fear and Loathing in Las Vegas” narrator zastanawia się nad napięciem i nieładem w swojej obecnej sytuacji, zastanawiając się nad granicami ich zdrowia psychicznego podczas poruszania się w opuszczonym środowisku. Niepokój o niestabilność umysłową nadchodzi nad nimi, powodując pilność, jak długo mogą ją trzymać bez zejścia w szaleństwo. Ten wewnętrzny konflikt podkreśla chaotyczną naturę ich podróży.
Wzmianka o pustyni jako dawnym domu rodziny Manson dodaje warstwę przewagi do narracji. Przywołuje historyczny związek z szaleństwem i przemocą, który może pozostawić obserwatora, młodego chłopca, z niepokojącymi myślami. To wywołuje niepokojący obraz tego, jak kruche jest ich obecny stan, podkreślając niepewność ich doświadczeń i widmo szaleństwa, które czają się w cieniu.