W „Five Pięć osób, które spotykasz w niebie” Mitcha Alboma, jest badana przez odbicie bohatera, który kwestionuje czas ich istnienia od czasu odejścia. To przejmujące badanie podkreśla płynność czasu w życiu pozagrobowym, ponieważ rozważa się, w jaki sposób może się ona rozciągać się na momenty introspekcji lub pozornie wieczne oczekiwania. Bohater zmaga się z transformacyjną naturą ich podróży i znaczenia ich doświadczeń w życiu.

Cytat „Jak długo nie żyłem? Minuta. Godzina. Tysiąc lat” zawiera ideę, że upływ czasu jest nieistotny w kontekście nieba. Sugeruje to, że to, co naprawdę się liczy, nie jest miarą czasu, ale wyciągnięte wnioski i powiązania nawiązane przez całe życie. Gdy bohater spotyka pięć znaczących postaci w niebie, każde spotkanie ujawnia głębsze prawdy o życiu, miłości i odkupieniu, czyniąc badanie czasu krytycznym elementem narracji.