Mam głos w środku. Głos, który zawsze staram się uciszyć. Głos, który mnie wzywa, kiedy chcę wyjść i pobawić się. Głos, który zawsze jest smutny. To zawsze budzi strach. Który zawsze chce siedzieć w zaciemnionym pokoju, z dala od hałasu, ruchu i kolorów – z dala od wszelkich doświadczeń, które mogłyby okazać się wyzwaniem.
(I have a voice inside. A voice that I am forever trying to silence. A voice that calls me in when I want to be out, playing. A voice that is always sad. That is always terrified. That always wants to sit in the darkened room, away from noise and movement and colour - away from any experience that could prove to be challenging.)
Ten cytat wymownie oddaje nieustanną wewnętrzną walkę, z którą wiele osób boryka się ze swoim wewnętrznym głosem – smutek, strach i pragnienie izolacji. Głęboko rezonuje z osobami doświadczającymi lęku lub depresji, podkreślając kontrast pomiędzy wyglądem zewnętrznym a wewnętrznymi walkami. Żywe obrazy wycofywania się do zaciemnionego pokoju podkreślają ludzką potrzebę komfortu i bezpieczeństwa pośród wewnętrznego chaosu. Rozpoznanie takich wewnętrznych konfliktów może sprzyjać współczuciu i zrozumieniu, przypominając nam, że wyzwania związane ze zdrowiem psychicznym są często subtelne, ale głębokie. Pokazuje również, jak ważne jest zajęcie się tymi uczuciami, szukanie wsparcia i znajdowanie odporności w akceptowaniu własnej bezbronności.
