Udawanie – spojrzała na ogród – nie jest prawdą. – Ale powiedziałeś dwie prawdziwe rzeczy, prawda? Po pierwsze, nienawidzisz tej dziewczyny. Po drugie, chcesz, żeby poczuła się lepiej. Jeśli uznasz, że prawda pragnąca jest ważniejsza od prawdy nienawidzącej, po prostu powiedz jej, że jej przebaczyłeś, nawet jeśli tego nie zrobiłeś. Przynajmniej poczułaby się lepiej. Może to też sprawi, że poczujesz się lepiej.
(Pretending,' she looked at the garden, 'is not the truth.''But you said two true things, right ? One, you hate this girl. Two, you want her to feel better. If you decide that the wanting truth's more important than the hating truth, just tell her you've forgiven her, even if you haven't. At least she'd feel better. Maybe that'd make you feel better too.)
W tym fragmencie mówca zastanawia się nad naturą prawdy i konsekwencjami udawania. Sugerują, że chociaż można nienawidzić innej osoby, można też naprawdę chcieć, aby ta osoba poczuła się lepiej. Ten wewnętrzny konflikt uwypukla złożoność ludzkich emocji i relacji, w których mogą współistnieć sprzeczne uczucia.
Mówca zachęca do przedłożenia pragnienia dobra drugiej osoby nad negatywnym uczuciem nienawiści. Decydując się na przebaczenie, nawet jeśli uczucia nie są szczere, akt przebaczenia może doprowadzić do uzdrowienia obu zaangażowanych stron. Ta perspektywa wskazuje na transformacyjną moc przedkładania życzliwości i współczucia nad urazę.