Nie słyszałem ani nie czytałem, że Santa Ana jest należna, ale wiem o tym i prawie wszyscy, których dzisiaj widziałem. Wiemy o tym, ponieważ to czujemy. Dziecko progowe. Pokojówka dąsi się. Rozważam słabnący argument z firmą telefoniczną, a następnie obciążyłem moje straty i kładzie się, oddając się wszystkim, co jest w powietrzu.
(I have neither heard nor read that a Santa Ana is due, but I know it, and almost everyone I have seen today knows it too. We know it because we feel it. The baby frets. The maid sulks. I rekindle a waning argument with the telephone company, then cut my losses and lie down, given over to whatever is in the air.)
W „Glaczącej w kierunku Betlejem” Joan Didion zastanawia się nad niewypowiedzianą świadomością nadchodzących wiatrów Santa Ana, które wpływają na nastrój i zachowanie otaczających jej osób. Pomimo braku formalnych ogłoszeń na temat wiatrów, ich obecność jest głęboko odczuwalna przez wszystkich, których napotyka. To intuicyjne zrozumienie ujawnia wspólną świadomość, która łączy ludzi z ich środowiskiem, ilustrując, w jaki sposób natura może wpływać na ludzkie emocje i interakcje.
Didion oddaje esencję dyskomfortu, jaką przynoszą wiatry Santa Ana, opisując jej własne pobudzenie i niepokój osób pobliskich. Wzmianka o obaleniu dziecka i dąsającej pokojówki podkreśla wszechobecne napięcie w powietrzu. Ta atmosferyczna zmiana skłania Didion do oderwania się od jej frustracji, ostatecznie ulegając nieuniknionym wpływie wiatrów i zbiorowego nastroju, który wywołują, pokazując jej wrażliwość na otaczający ją świat.