Widziałem starą kobietę ubraną w osłony siedzeń, wszyty w sukienkę, mężczyznę w kurtce wykonanej z flagi. Dało im to atmosferę desperackiej wielkości, jak goście przy azylowej piłce.
(I saw an old woman dressed in seatcovers, sewn into a dress, a man in a jacket made from a flag. It gave them an air of desperate grandeur, like guests at an asylum ball.)
W powieści Sebastiana Faulsa „Where My Heart Use to Beht to Beat” autor przedstawia żywy obraz dwóch osobliwych postaci. Stara kobieta jest opisywana w sukience wykonanej z okładek siedzenia, a mężczyzna zakłada kurtkę wykonaną z flagi. To uderzające obrazy sugerują, że próbują podnieść swój status, tworząc poczucie tragicznej elegancji.
Wyrażenie wywołuje uczucie desperacji w połączeniu z niemal surrealistyczną szlachetnością, przypominającą zapomnianą wielkość. Ich wygląd przypomina gości podczas wielkiego, ale błędnego wydarzenia, odzwierciedlając tematy straty i pamięci w narracji. Ten opis ilustruje, w jaki sposób postacie poruszają się w ich przeszłości, przylegając do pozostałości godności w przekształconym świecie.