Jeśli ludzie przyszli do ciebie i zaczęli cię drapać, to oczywiście miałeś prawo usiąść na nich. Nawet Nelson Mandela, powiedziała sobie, która była dobrym i łagodnym człowiekiem, zgodziłby się z tym.
(If people came at you and started to scratch you, then of course you had the right to sit on them. Even Nelson Mandela, she told herself, who was a good and gentle man, would have agreed with that.)
W książce „Kobieta, która chodowała w słońcu” autorstwa Alexandra McCalla Smitha, bohater zastanawia się nad koncepcją samoobrony i naturalnego instynktu, aby się chronić, gdy jest zagrożony. Uważa, że gdyby ktoś ją zaatakował, miałaby wszelkie prawo do reagowania asertywnie, nawet biorąc pod uwagę, że ktoś taki jak Nelson Mandela, znany ze swojej życzliwości, zrozumiałby tę perspektywę.
Ta myśl podkreśla szerszy temat narracji, podkreślając konieczność stania sobie w obliczu agresji. Ilustruje równowagę między łagodnością a potrzebą siły, gdy bezpieczeństwo jest zagrożone, co sugeruje, że nawet najbardziej współczujące osoby uznają znaczenie samozachowawczości.
