Irene sapnęła. Czy uratowałeś swoje zmysły, Stuart? Syczała. Czy Stuart zamknął oczy. Nie, powiedział. Au contraire. To był silny język dla nowego miasta w Edynburgu, ale musiał to powiedzieć. Nie kontraktowało mnie, powiedziała Irene. Ale było już za późno. On miał.
(Irene gasped. Have you taken leave of your senses, Stuart? she hissed. Have you?Stuart closed his eyes.No, he said. Au contraire. It was strong language for the Edinburgh New Town, but he had to say it.Don't au contraire me, said Irene.But it was too late. He had.)
Irene jest zaskoczony czymś, co powiedział Stuart, czując, że jest całkowicie irracjonalne. Jej niedowierzanie jest widoczne, gdy kwestionuje jego zdrowie psychiczne, wzywając go do ponownego rozważenia jego słów. Stuart pozostaje jednak zdecydowany i skomponowany, twierdząc, że jego perspektywa jest nie tylko racjonalna, ale także sprzeczna z poglądami Irene.
Napięcie między nimi nasila się wraz z ostrą retortą Irene. Pomimo jej frustracji determinacja Stuarta, by wytrzymać jego opinię, odzwierciedla głębsze zaufanie do jego rozumowania. Wymiana podkreśla kontrast w ich myślach i wyzwania związane z komunikacją, gdy zaangażowane są silne uczucia.