Zawsze uważało ją za złe, że powinniśmy oceniać siebie-lub, częściej, inni na samotnych czynach, jakby jedna migawka powiedziała coś o tym, jak wyglądała osoba przez cały czas swojego życia. Oczywiście może coś powiedzieć, ale tylko wtedy, gdy było to typowe dla zachowania tej osoby; W przeciwnym razie nie, wszystko to powiedziało, że w tym momencie w tych szczególnych okolicznościach pokusa wygrała lokalne zwycięstwo.
(It had always struck her as wrong that we should judge ourselves-or, more usually, others-by single acts, as if a single snapshot said anything about what a person had been like over the whole course of his life. It could say something, of course, but only if it was typical of how that person behaved; otherwise, no, all it said that at that moment, in those particular circumstances, temptation won a local victory.)
Cytat podkreśla nieodłączną niesprawiedliwość oceny osób oparty wyłącznie na izolowanych działaniach. Autor sugeruje, że użycie pojedynczego momentu lub działania jako ostatecznego dowodu czyjegoś charakteru jest zasadniczo wadliwe. Oznacza to, że takie osądy nie uchwycają całego doświadczeń i wzorców behawioralnych danej osoby przez całe życie. Jedno zdarzenie może wskazywać na tendencje danej osoby, ale nie oferuje pełnej ani uczciwej oceny tego, kim są jako całość.
Ponadto autor podkreśla, że okoliczności odgrywają znaczącą rolę w zachowaniu jednostek. Chwila osłabienia lub pokusy, która powoduje złą decyzję, nie powinna przyćmić szerszego kontekstu życia człowieka. Zamiast pospiesznego oceniania innych, kluczowe jest rozważenie złożoności i niuansów, które określają ich charakter. Ta perspektywa opowiada się za bardziej współczującym i rozumiejącym podejście do interakcji międzyludzkich, uznając, że wszyscy są zdolni do triumfów i niepowodzeń.