A może piekło byłoby niekończącą się pętlą zespołów chłopców lub rapu? Albo byłyby tortury.
(Or would Hell be an endless loop of boy bands or rap? Either would be torture.)
W „The Comforts of A Muddy Saturday” Alexander McCall Smith przedstawia humorystyczny i prowokujący do myślenia pomysł na temat natury piekła. Uważa, że gdyby piekło składało się z niekończących się zespołów chłopców lub powtarzalnej muzyki rap, byłaby to forma tortur dla tych, którzy nie lubią tych gatunków. Odzwierciedla to głębszy komentarz do osobistego gustu i cierpienia, sugerując, że nie wszystkie formy kary są fizyczne; Mogą być również słuchowe i emocjonalne.
Cytat zabawnie oddaje strach przed poddaniem się czegoś, co uważa się za nie do zniesienia, pokazując, jak subiektywne doświadczenia kształtują nasze poglądy na dyskomfort i udrękę. Podkreśla, w jaki sposób niektóre dźwięki lub wyrażenia artystyczne mogą wywoływać silne uczucia, oświetlając związek między sztuką a osobistym cierpieniem. W ten sposób McCall Smith sprytnie łączy humor z powiązaną ludzką troską o to, co możemy znosić w sytuacji mniej niż idealnej.