Może już jestem starczy, a ludzie są zbyt mili, żeby mi powiedzieć. Ludzie nie są mili i powiedzieliby mi. {Może ludzie mi powiedzieli i jestem zbyt starczywa, żeby pamiętać}.
(Maybe I am senile already and people are too kind to tell me. People are not kind and would tell me. {Maybe people have told me, and I'm too senile to remember}.)
W książce Josepha Hellera „Coś się wydarzyło”, narrator zastanawia się nad możliwością bycia starszym, pytając, czy inni są zbyt delikatni, aby poinformować go o swoim stanie. Ta introspekcja ujawnia głęboką niepewność i strach przed utratą jasności umysłowej, która rezonuje z powszechną troską o starzenie się i upadek poznawczych. Postać zmaga się z poglądem, że ludzie rzeczywiście mogliby mu powiedzieć o swoim stanie, ale zastanawia się, czy jego upadające pamięć może uniemożliwić mu przypomnienie takich rozmów.
Ten cytat zawiera walkę między samoświadomością a zaprzeczeniem. Podkreśla napięcie między wewnętrznymi lękami postaci a jego postrzeganiem życzliwości innych. Praca Hellera zagłębia się w złożone tematy związane z pamięcią, starzeniem się i relacji międzyludzkich, podkreślając, w jaki sposób jednostki konfrontują swoje słabości i społeczne implikacje uznania umysłowego upadku.