Mama zawsze mówiła, że ludzie zbytnio martwią się o swoje dzieci. Powiedziała, że cierpienie, gdy jesteś młody, jest dla ciebie dobre. Immuniło twoje ciało i duszę, i dlatego ignorowała nas dzieci, kiedy płakaliśmy. Powiedziała nam, że zamieszanie nad dziećmi, które tylko płaczą. To pozytywne wzmocnienie negatywnych zachowań.
(Mom always said people worried too much about their children. Suffering when you're young is good for you, she said. It immunized your body and your soul, and that was why she ignored us kids when we cried. Fussing over children who cry only encouraged them, she told us. That's positive reinforcement for negative behavior.)
W „The Glass Castle” Jeannette Walls zastanawia się nad niekonwencjonalnymi poglądami matki na temat wychowania dzieci. Jej matka wierzyła, że zbyt duże martwienie się o dzieci jest niepotrzebne, twierdząc, że doświadczanie cierpienia w młodości może być korzystne. To przekonanie doprowadziło ją do przyjęcia podejścia do rąk, często ignorując płacz jej dzieci, ponieważ myślała, że odpowiedź zachęci tylko to, co uważa za negatywne zachowanie.
Ta perspektywa rodzi pytania o rolę bólu i przeciwności w rozwoju osobistym. Matka Wallsa poczuła, że w obliczu trudności buduje odporność, sugerując, że nie wszystkie metody rodzicielskie są zgodne z konwencjonalną opieką. Takie spostrzeżenia ujawniają złożoność dynamiki ich rodziny i przyczyniają się do szerszych tematów walki i przetrwania w wspomnieniu.