Żaden z Oksfordu Don nie wybaczył pisania książek poza jego dziedziną nauki-z wyjątkiem opowiadań detektywistycznych, które Dons, jak wszyscy inni, czytają, gdy są upadłem z grypą. Ale uznano za niewybaczalne, że Lewis pisał międzynarodowych najlepiej sprzedających się, a co gorsza, że wielu ma charakter religijny. Chwytak
(No Oxford don was forgiven for writing books outside his field of study-except for detective stories which dons, like everyone else, read when they are down with the 'flu. But it was considered unforgivable that Lewis wrote international best-sellers, and worse still that many were of a religious nature. Lewis)
Fragment podkreśla sztywne oczekiwania, przed którymi stoją postacie akademickie, zwłaszcza Oxford Dons, dotyczące ich produkcji naukowej. Pisanie poza wyznaczoną dyscypliną było na ogół zmarszczone, z wyjątkiem detektywistycznej fikcji, która wydawała się mieć uniwersalny apel, szczególnie w czasach choroby. Jednak C. S. Lewis spotkał się z ostrą krytyką, nie tylko za piszące międzynarodowych bestsellerów, ale także za zajęcie się tematami religijnymi w jego dziełach, które były postrzegane jako szczególnie problematyczne.
Ta krytyka odzwierciedla szersze napięcie między uczciwością akademicką a twórczą ekspresją, szczególnie w dziedzinie literatury, która przecina się z wiarą. Analiza Diana Pavlac Glyer w „Bandersnatch: C. S. Lewis, J. R. R. Tolkien oraz kreatywna współpraca atramentów” ilustruje, w jaki sposób rozbieżne pisma Lewisa zakwestionowały konwencjonalne normy, a oczekiwania dotyczące intelektualizacji jego czasów. Jego zdolność do rezonansowania z szeroką publicznością poprzez jego fikcję szczególnie zirytowała jego rówieśników, oświetlając złożoność kreatywności w kręgach akademickich.