Nie chcesz żyć ... kto wstał pierwszego, rano, żeby poczuć się zimno na jego nagiej skórze? Kto poszedł spać ostatni ostatni, kiedy nie mogła już uzyskać zmęczenia, żyć trochę nocy? Kto już płakał, myśląc, że na łące było tak wiele małych zwierząt, tylu pasm trawy i że nie moglibyśmy zabrać ich wszystkich?
(Not want to live ... Who got up the first, in the morning, just to feel cold on his bare skin? Who was going to bed the last last when she couldn't get fatigue any more, to live a little bit of the night? Who was already crying, thinking that there were so many little animals, so many strands of grass in the meadow and that we could not take them all?)
Ten fragment „Antygonu” Jeana Anouilha odzwierciedla głębokie poczucie egzystencjalnej kontemplacji. Oddaje walki osób stojących przed surową rzeczywistością życia, takich jak chłód Dawn i samotność nocy. Wzmianka o tym, że ktoś wcześnie wstaje, aby doświadczyć przeziębienia, podkreśla głębokie połączenie z naturą i poczucie podatności na to. Rodzi pytania o cel życia i nieuchronność smutku, który mu towarzyszy.
Zdjęcia płaczu nad niezliczonymi zwierzętami i ostrzami trawy na łące sugerują poczucie straty i ograniczenia istnienia. Przekazuje tęsknotę za połączeniem i przytłaczającą świadomość piękna i kruchości życia. Pisanie Anouilha oddaje kontemplacyjny stan ludzkości, zmagając się ze swoimi emocjami w świecie pełnym cudu i smutku.