Epictus podkreśla przejściową naturę miłości i relacji, przypominając nam, że nasi bliscy są śmiertelni. Służy to jako przejmująca refleksja na temat nietrwałości życia i ludzi w nim, wzywając nas do pielęgnowania ich, gdy mamy szansę. Istotą tej mądrości jest uznanie, że ci, których kochamy, nie są dobytem, ale prezenty nam powierzani przez ograniczony czas.
Ta perspektywa zachęca do głębszego uznania naszych powiązań, sprzyjając wdzięczności, a nie przywiązanie. Akceptując, że nasz czas z innymi jest skończony, możemy podchodzić do miłości z poczuciem uważności i ciepła, ceniąc każdą chwilę zamiast przyjmować ją za coś oczywistego. Kochanie w pełni, jednocześnie uznanie śmiertelności może wzbogacić nasze relacje i pomóc nam poruszać się w straty z łaską.