Postać odzwierciedla surową rzeczywistość życia, uznając istnienie niesprawiedliwości, cierpienia i obojętności na świecie. Rozumie, że te walki są obfite i mogą łatwo przytłoczyć postrzeganie rzeczywistości. Uznaje wagę tych negatywnych doświadczeń, co oznacza ich wypełnianie ogromu pustyni Kalahari.
Jednak kwestionuje wartość mieszkania wyłącznie na tych trudach. Jej introspekcja prowadzi ją do wniosku, że ustalenie smutku nie przyczynia się pozytywnie do życia. Zamiast tego sugeruje, że należy szukać bardziej zrównoważonej perspektywy, podkreślając konieczność wyjścia poza tylko uznanie wyzwań życiowych.