Wiedziała tak dobrze, że świat może być miejscem procesu i smutku, że było niesprawiedliwość, cierpienie i bezduszność - było wystarczająco dużo, aby wypełnić wielki kalahari dwa razy, ale co zrobiło to, aby zastanowić się nad tym, aby zastanowić się nad tym A to samo? Brak, pomyślała.
(She knew as well as anyone that the world could be a place of trial and sorrow, that there was injustice and suffering and heartlessness - there was enough of all that to fill the great Kalahari twice over, but what good did it do to ponder that and that alone? None, she thought.)
Postać odzwierciedla surową rzeczywistość życia, uznając istnienie niesprawiedliwości, cierpienia i obojętności na świecie. Rozumie, że te walki są obfite i mogą łatwo przytłoczyć postrzeganie rzeczywistości. Uznaje wagę tych negatywnych doświadczeń, co oznacza ich wypełnianie ogromu pustyni Kalahari.
Jednak kwestionuje wartość mieszkania wyłącznie na tych trudach. Jej introspekcja prowadzi ją do wniosku, że ustalenie smutku nie przyczynia się pozytywnie do życia. Zamiast tego sugeruje, że należy szukać bardziej zrównoważonej perspektywy, podkreślając konieczność wyjścia poza tylko uznanie wyzwań życiowych.
