Tak wiele rzeczy testowało jego wiarę. Oczywiście była Biblia, ale Biblia była książką, podobnie jak żałobny dom, Treasure Island, Ethan Frome i ostatni z Mohicans. Czy wtedy wydawało się to prawdopodobne, jak kiedyś usłyszał, jak Dunbar zapytał, że odpowiedzi na zagadki stworzenia byłyby dostarczane przez ludzi zbyt nieświadomych, aby zrozumieć mechanikę opadów? Czy Wszechmogący Bóg, w całej swojej nieskończonej mądrości, naprawdę obawiał się, że mężczyźni sześć tysięcy lat temu uda się zbudować wieżę do nieba?
(So many things were testing his faith. There was the Bible, of course, but the Bible was a book, and so were Bleak House, Treasure Island, Ethan Frome and The Last of the Mohicans. Did it then seem probable, as he had once overheard Dunbar ask, that the answers to riddles of creation would be supplied by people too ignorant to understand the mechanics of rainfall? Had Almighty God, in all His infinite wisdom, really been afraid that men six thousand years ago would succeed in building a tower to heaven?)
W tym fragmencie „Catch-22” postać zmaga się z głębokimi wątpliwościami dotyczącymi wiary, gdy odzwierciedla różne dzieła literackie. Chociaż Biblia służy jako duchowy przewodnik, pyta, czy jej nauki mogą naprawdę udzielić odpowiedzi na tajemnice życia, szczególnie w porównaniu z innymi klasykami, takimi jak „Bluak House” i „Treasure Island”. To porównanie budzi egzystencjalne wątpliwości co do ważności głębokich koncepcji religijnych w obliczu prostoty lub ignorancji ludzkiego zrozumienia.
Fragment podkreśla także sceptycyzm bohatera wobec boskiej mądrości. Pyta przekonanie, że Bóg może martwić się ludzkim ambicjami, takimi jak konstrukcja wieży docierającej do nieba. Ta ironia sugeruje konflikt między ludzkimi aspiracjami a narracjami religijnymi, co prowadzi do większej kontemplacji znaczenia wiary w zrozumieniu złożoności istnienia i świata przyrody.