W dzisiejszych czasach rozmowa z reporterem była jak śmiertelny mecz szachowy; Musiałeś pomyśleć o kilku krokach do przodu; Musiałeś sobie wyobrazić wszystkie możliwe sposoby, w jakie reporter może zniekształcić twoje stwierdzenie. Atmosfera była nieustannie przeciwna.
(Talking to a reporter these days was like a deadly chess match; you had to think several steps ahead; you had to imagine all the possible ways a reporter might distort your statement. The atmosphere was relentlessly adversarial.)
W „Airframe” Michaela Crichtona autor ilustruje trudną dynamikę angażowania się z mediami. Porównuje wywiady z reporterami z śmiertelnym meczem szachowym, podkreślając potrzebę strategicznego myślenia i przewidywania. Rozmówcy muszą przewidzieć, w jaki sposób ich oświadczenia mogą być błędnie interpretowane lub skręcone, co dodaje warstwy złożoności komunikacji.
Przedstawione środowisko jest obarczone napięciem i wrogością, podkreślając przeciwny związek między mediami a tymi, z którymi przeprowadzono wywiad. Ta nieustępliwa atmosfera kształtuje sposób, w jaki jednostki zbliżają się do rozmów z dziennikarzami, ponieważ muszą one stale obawiać się potencjalnych zniekształceń w procesie sprawozdawczym.
