Wydarzenia dnia nie włączały pękniętego kraba. A jednak właśnie ten fikcyjny krab sprawia, że widzę popołudnie od nowa, domowy film biegał zbyt często, ojciec noszący prezenty, dziecko płacze, ćwiczenie w rodzinnej miłości i poczuciu winy. Albo to było dla mnie. Podobnie, być może nigdy nie miał śniegu w sierpniu w Vermont; Być może na nocnym wiatrze nigdy nie było wzniesienia, a może nikt inny nie czuł, że ziemia stwardnienia i lato już nie żyje, nawet gdy udawaliśmy, że się w nim wygrzewa, ale tak to było dla mnie, i równie dobrze mogło mieć śnieg, mogło mieć śnieg, śnieg.
(The day's events did not turn on cracked crab. And yet it is precisely that fictitious crab that makes me see the afternoon all over again, a home movie run all too often, the father bearing gifts, the child weeping, an exercise in family love and guilt. Or that is what it was to me. Similarly, perhaps it never did snow that August in Vermont; perhaps there never were flurries in the night wind, and maybe no one else felt the ground hardening and summer already dead even as we pretended to bask in it, but that was how it felt to me, and it might as well have snowed, could have snowed, did snow.)
W „Sluching w kierunku Betlejem” Joan Didion zastanawia się nad złożonością pamięci i percepcji, ilustrując, w jaki sposób osobiste doświadczenia kształtują nasze rozumienie wydarzeń. Używa metafory fikcyjnego kraba, aby przekazać mieszankę radości i smutku związaną z interakcjami rodzinnymi, sugerując, że nawet trywialne momenty mogą wywoływać głębokie emocje miłości i poczucia winy. Zatem znaczenie tych wspomnień wykracza poza ich faktyczne występowanie, podkreślając subiektywną naturę naszych doświadczeń emocjonalnych.
Didion dalej bada ten temat, opowiadając prawdopodobnie fałszywą pamięć o sierpniowym opadie śniegu w Vermont. Pytając rzeczywistość furrie i zmieniające się pory roku podkreśla, że nasze uczucia mogą zniekształcić lub zwiększyć nasze wspomnienia. To, czy faktycznie miał śnieg, staje się nieistotny; Istotą jej doświadczenia jest naprawdę ważne. W ten sposób oddaje efemeryczną jakość pamięci i sposób, w jaki może ona wywołać głębokie poczucie straty lub nostalgii, niezależnie od jej faktycznych podstaw.