Kapelan zgrzeszył i było dobrze. Zdrowy rozsądek powiedział mu, że mówienie kłamstw i defektem obowiązku były grzechami. Z drugiej strony wszyscy wiedzieli, że grzech jest zły i że żadne dobro nie może pochodzić ze zła. Ale czuł się dobrze; Czuł się pozytywnie cudowny. W związku z tym logicznie nastąpiło, że powiedzenie kłamstw i defektem obowiązku nie może być grzechami. Kapelan opanował, w chwili boskiej intuicji, poręczną technikę racjonalizacji ochronnej, i był ekranowany przez jego odkrycie. To było cudowne.
(The chaplain had sinned, and it was good. Common sense told him that telling lies and defecting from duty were sins. On the other hand, everyone knew that sin was evil and that no good could come from evil. But he did feel good; he felt positively marvelous. Consequently, it followed logically that telling lies and defecting from duty could not be sins. The chaplain had mastered, in a moment of divine intuition, the handy technique of protective rationalization, and he was exhilarated by his discovery. It was miraculous.)
Kapelan w Catch-22 zmaga się z koncepcją grzechu i moralności, jak zastanawia się nad własnymi działaniami. Przyznaje, że kłamstwo i porzucanie swoich obowiązków są uważane za grzechy, ale doświadcza poczucia radości i spełnienia, które jest sprzeczne z jego zrozumieniem grzechu jako z natury zła. Ten wewnętrzny konflikt ujawnia głębszą walkę ze swoimi przekonaniami i naturą moralności, podkreślając złożoność ludzkiego doświadczenia.
Przez chwilę wglądu kapelan racjonalizuje swoje zachowanie, przekonując się, że jeśli czuje się dobrze, jego działania nie mogą być naprawdę grzeszne. Ta opiekuńcza racjonalizacja służy jako mechanizm radzenia sobie z pogodzeniem jego uczuć z jego kompasem moralnym. Heller używa tego scenariusza, aby zilustrować absurdy wojny i sposoby, w jaki jednostki poruszają ich sumienie pośród chaosu.