Obraz przedstawia bezwłosą, udręczoną postać przypominającą odwróconą gruszkę, która jest przytłoczona horrorem, gdy ściska uszy. Usta stworzenia są otwarte w cichym krzyku, symbolizując głęboką udrękę. Otaczając figurę, fale jej wewnętrznego cierpienia manifestują się jako echa, sugerując, że jest uwięziony w własnej rozpaczy, niezdolny do ucieczki od dźwięku, który produkuje.
Stojąc samotnie na moście, izolacja stworzenia jest namacalna; Pomimo desperackich płaczów, znajduje się odcięty od świata zewnętrznego. Ten obraz odzwierciedla głęboką samotność i egzystencjalny strach, podkreślając walkę z samą istotą własnej istoty, tworząc potężne stwierdzenie o naturze cierpienia i izolacji.