W „Catch-22” Josepha Hellera postać wyraża entuzjazm nad osobliwą substancją, która przypomina waty cukrową, ale jest podobno lepsze. Głośnik podkreśla swoją wyjątkowość, wskazując, że jest wykonany z prawdziwej bawełny, a szczególnie podkreśla wyższość egipskiej bawełny, znana ze swojej jakości. To przekazuje poczucie pilności i pasji w chęci dzielenia się tym cudownym doświadczeniem z innymi żołnierzami.

Zabawna natura cytatu zestawia surową rzeczywistość wojny z absurdem poszukiwania radości w trywialności. Sugeruje to, że nawet najbardziej zwykłe przyjemności, takie jak delektowanie się waty cukrowej, mogą stać się znaczące w kontekście chaotycznego środowiska. Pragnienie, aby inni uczestniczą w tym uczcie, odzwierciedla powszechną ludzką tęsknotę za połączeniem i szczęściem w trudnych okolicznościach.