To był 1941 rok i byłem w więzieniu jedenastu lat. Miałem trzydzieści pięć. Najlepsze lata w moim życiu spędziłem w celi lub w czarnej dziurze. Miałem tylko siedem miesięcy całkowitej wolności z moim indyjskim plemieniem. Dzieci, które moje indyjskie żony musiały, miałyby teraz osiem lat. Jak okropne! Jak szybko czas migał! Ale zacofane spojrzenie pokazało wszystkie te godziny i minuty, które stadnansowały mój kalwarię tak strasznie i każdy z nich trudno znieść.
(This was 1941 and I'd been in prison eleven years. I was thirty-five. I'd spent the best years of my life either in a cell or in a black-hole. I'd only had seven months of total freedom with my Indian tribe. The children my Indian wives must have had by me would be eight years old now. How terrible! How quickly the time had flashed by! But a backward glance showed all these hours and minutes studding my calvary as terribly long, and each one of them hard to bear.)
W 1941 roku narrator wspomina jedenaście lat spędzonych w więzieniu, podkreślając wiek trzydziestu pięciu lat i utratę najlepszych lat spędzonych w celi lub izolacji. Mimo że cieszył się wolnością ze swoim plemieniem indiańskim zaledwie przez siedem miesięcy, odczuwa głęboki żal z powodu życia rodzinnego, które przegapił, myśląc o dzieciach, które mógł mieć, a które miałyby teraz osiem lat.
Ta refleksja wywołuje mieszankę smutku i niedowierzania, jak szybko minęły lata, a każda chwila jego cierpienia wydawała się długa i uciążliwa. Kontrast między ulotnym upływem czasu a ciągłymi trudnościami podkreśla emocjonalne żniwo jego doświadczenia.