Dla Yossarianina idea proporczyków jako nagród była absurdalna. Żadne pieniądze nie poszły z nimi, żadnych przywilejów klasowych. Podobnie jak medale olimpijskie i trofea tenisowa, oznaczali tylko, że właściciel nie przyniósł nikomu bardziej pojemności niż wszyscy inni.
(To Yossarian, the idea of pennants as prizes was absurd. No money went with them, no class privileges. Like Olympic medals and tennis trophies, all they signified was that the owner had done something of no benefit to anyone more capably than everyone else.)
W „Catch-22” Josepha Hellera Yossarian uważa, że pojęcie proporczyków jest całkowicie śmieszne. Uważa je za symbole pozbawione prawdziwej wartości, ponieważ nie towarzyszą one żadnej nagrody pieniężnej ani nie zwiększają statusu społecznego. W przeciwieństwie do materialnych osiągnięć, które oferują korzyści, te wyróżnienia wydają się trywialne i powierzchowne.
Refleksja Yossarian na temat natury takich nagród ujawnia krytykę wartości społecznych, które priorytetują konkurencję nad znaczącym wkładem. Dla niego nagrody te oznaczają jedynie, że ktoś wyróżniał się w działaniach, które ostatecznie ma niewielkie znaczenie dla większego dobra, podkreślając rozłączenie między sukcesem a prawdziwą zasługą.