Bardzo ... zostawiła słowo wiszące. Bardzo niedokończona, myślana Isabel. Kobieta zakończyła wyrok. Bardzo piękna. Oh naprawdę! Myśl Isabel. Werdykt innych był taki sam. No cóż, myślą Isabel. Być może nie jestem wystarczająco przyzwyczajony do języka, którego używa. Muzyka nie jest językiem międzynarodowym, pomyślała, bez względu na to, jak często to twierdzenie jest składane; Niektóre słowa języka mogą być takie same, ale nie wszystkie, i trzeba znać zasady, aby zrozumieć, co się mówi. Być może po prostu nie rozumiem konwencji, w których Nick Smart komunikuje się z publicznością.
(Very... She left the word hanging. Very unfinished, thought Isabel. The woman finished her sentence. Very beautiful. Oh, really! thought Isabel. The verdict from others was much the same. Oh well, thought Isabel. Perhaps I'm not sufficiently used to the language he's using. Music is not an international language, she thought, no matter how frequently that claim is made; some words of the language may be the same, but not all, and one needs to know the rules to understand what is being said. Perhaps I just don't understand the conventions by which Nick Smart is communicating with his audience.)
Isabel zastanawia się nad komplementem, który słyszy, czując, że słowo „bardzo” pozostało niewystarczająco ukończone. Wyrażenie „bardzo piękne” sprawia, że kwestionuje jej zrozumienie języka używanego wokół niej. Sfrustrowana, dochodzi do wniosku, że być może jej walka z zrozumieniem niektórych komentarzy wynika z jej ograniczonego zrozumienia niuansów w konwencjach językowych i komunikacyjnych.
Isabel rozważa ideę, że muzyka, często uważana za międzynarodowy język, ma ograniczenia. Uznaje, że chociaż niektóre wyrażenia muzyczne rezonują w różnych kulturach, prawdziwe zrozumienie wymaga głębszej wiedzy na temat konkretnych zasad i kontekstów, w których są dzielone. Ta realizacja pozostawia jej zastanawianie się nad własnym postrzeganiem i zawiłościami komunikacji.