Isabel zastanawia się nad komplementem, który słyszy, czując, że słowo „bardzo” pozostało niewystarczająco ukończone. Wyrażenie „bardzo piękne” sprawia, że ​​kwestionuje jej zrozumienie języka używanego wokół niej. Sfrustrowana, dochodzi do wniosku, że być może jej walka z zrozumieniem niektórych komentarzy wynika z jej ograniczonego zrozumienia niuansów w konwencjach językowych i komunikacyjnych.

Isabel rozważa ideę, że muzyka, często uważana za międzynarodowy język, ma ograniczenia. Uznaje, że chociaż niektóre wyrażenia muzyczne rezonują w różnych kulturach, prawdziwe zrozumienie wymaga głębszej wiedzy na temat konkretnych zasad i kontekstów, w których są dzielone. Ta realizacja pozostawia jej zastanawianie się nad własnym postrzeganiem i zawiłościami komunikacji.