Isabel zastanawia się nad komplementem, który słyszy, czując, że słowo „bardzo” pozostało niewystarczająco ukończone. Wyrażenie „bardzo piękne” sprawia, że kwestionuje jej zrozumienie języka używanego wokół niej. Sfrustrowana, dochodzi do wniosku, że być może jej walka z zrozumieniem niektórych komentarzy wynika z jej ograniczonego zrozumienia niuansów w konwencjach językowych i komunikacyjnych.
Isabel rozważa ideę, że muzyka, często uważana za międzynarodowy język, ma ograniczenia. Uznaje, że chociaż niektóre wyrażenia muzyczne rezonują w różnych kulturach, prawdziwe zrozumienie wymaga głębszej wiedzy na temat konkretnych zasad i kontekstów, w których są dzielone. Ta realizacja pozostawia jej zastanawianie się nad własnym postrzeganiem i zawiłościami komunikacji.