Nie mierzymy kultury opartej na jej wynikach niekwestionowanych trywialności, ale to, co twierdzi, że jest znacząca.
(We do not measure a culture based on its output of undisguised trivialities, but what it claims as significant.)
Neil Postman w swojej książce „Zaburzenie się na śmierć” twierdzi, że prawdziwa miara kultury nie polega na jej powierzchownej rozrywce, ale w tym, co jest tak ważne. Podkreśla, że znaczenie społeczne zależy od głębokości i powagi, z jaką kultura zbliża się do swoich pomysłów, a nie po prostu oceniają jej wynik trywialnej treści. Ta perspektywa zachęca do bliższego zbadania narracji kulturowych, które społeczeństwa przyjmują i priorytetyzują.
Wgląd Pistmana zaprasza do refleksji na temat tego, jak współczesne media, zwłaszcza telewizja, kształtują dyskurs publiczny. Ponieważ rozrywka coraz bardziej dominuje w komunikacji, wyzwanie polega na uznaniu tego, co jest naprawdę znaczące w porównaniu z tym, co jest tylko dla rozrywki. Jego przesłanie stanowi krytykę tendencji do wyceny rozrywki za merytoryczną rozmowę, wzywając jednostki do angażowania się w pomysły, które przyczyniają się do znaczącej kultury.