Dlaczego myślałem, że ta improwizacja nigdy nie może się skończyć? Gdybym widział, że to możliwe, co zrobiłbym inaczej? Co by on?
(Why did I think that this improvisation could never end? If I had seen that it could, what would I have done differently? What would he?)
W „The Year of Magical Myślenie” Joan Didion zastanawia się nad nieprzewidywalną naturą życia i emocjonalnym zamieszaniem po straty. Pyta o swoje myśli w czasach żalu, zastanawiając się, dlaczego wierzyła, że ból byłby nieograniczony. Ta introspekcja prowadzi ją do rozważenia, w jaki sposób świadomość ostatecznego rozwiązania mogła zmienić jej perspektywę i reakcje w tym trudnym okresie.
Rozważania Didion zagłębiają się w złożoność żałoby i ludzkiej tendencji do przylgnięcia do nadziei wśród rozpaczy. Bada wzajemne oddziaływanie między akceptacją a zaprzeczeniem, kwestionując różne wybory, które ona i jej ukochane mogłyby dokonać, gdyby uznali ulotną naturę ich okoliczności. Ta narracja oddaje esencję niepewności życiowej i głębokiego wpływu straty.