Dlaczego na przykład AIG nie był wymagany do zarezerwowania kapitału przeciwko nim? Dlaczego w tym przypadku Moody's i Standard & Poor's chętnie pobłogosławi 80 procent puli wysokości kredytów hipotecznych o tej samej oceny Triple-A, jaką obdarzyli długi Skarbu USA? Dlaczego ktoś, nikt, w Goldman Sachs wstał i nie powiedział: „To jest nieprzyzwoite. Agencje ratingowe, ostateczne nieruchomości wszystkich tych pożyczek hipotecznych subprime, wyraźnie nie rozumie ryzyka, a ich idiocy stanowi przepis na katastrofa”?
(Why, for example, wasn't AIG required to reserve capital against them? Why, for that matter, were Moody's and Standard & Poor's willing to bless 80 percent of a pool of dicey mortgage loans with the same triple-A rating they bestowed on the debts of the U.S. Treasury? Why didn't someone, anyone, inside Goldman Sachs stand up and say, "This is obscene. The rating agencies, the ultimate pricers of all these subprime mortgage loans, clearly do not understand the risk, and their idiocy is creating a recipe for catastrophe"?)
Tekst rodzi krytyczne pytania dotyczące praktyk finansowych, które doprowadziły do kryzysu finansowego w 2008 r., W szczególności koncentrując się na braku rezerw kapitałowych AIG i wątpliwych ocen głównych agencji, takich jak Moody's i Standard & Poor's. Podkreśla sprzeczność między wysokimi ocenami udzielonymi ryzykownym pożyczkom hipotecznym a bezpiecznymi długami skarbu USA, co sugeruje znaczące rozłączenie oceny ryzyka.
Ponadto fragment zwraca uwagę na brak sprzeciwu w wpływowych instytucjach finansowych, takich jak Goldman Sachs. Oznacza to, że jednostki w tych organizacjach powinny rozpoznać zagrożenia stwarzane przez wprowadzające w błąd oceny agencji, ale nastąpiła niepokojąca cisza. Ta cisza przyczyniła się do niepewnej sytuacji, która ostatecznie odegrała rolę w krachu finansowym.