Ama belki de Ramin ile olan anlaşmazlığımın başka bir kişisel nedeni var: Kendimi, gerçek evim haline gelen şeylere kayıtsız bir yerde, sınırsız bir toprak ve hayal gücü Cumhuriyeti'ni çağırmak için aldığım birkaç kısıtlamada kendimi hissetmiyorum. Bunu Nabokov'un bir şekilde, bir yerde ya da Alice'in arka bahçesi olarak düşünüyorum, gerçek olana paralel, sakinleri pasaport veya belgeye ihtiyaç duymayan bir dünya. Giriş için tek gereksinim açık bir zihin, huzursuz bir bilme arzusu ve sıradan kaçmak için tanımlanamayan bir dürtüdür.
(But perhaps there is another, more personal reason for my disagreement with Ramin: I cannot imagine myself feeling at home in a place that is indifferent to what has become my true home, a land with no borders and few restrictions, which I have taken to calling the Republic of Imagination. I think of it as Nabokov's somehow, somewhere or Alice's backyard, a world that runs parallel to the real one, whose occupants need no passport or documentation. The only requirements for entry are an open mind, a restless desire to know and an indefinable urge to escape the mundane.)
"Hayal Gücü" kitabında Azar Nafisi, ideal evi olarak hizmet eden sınırsız, yaratıcı bir alem kavramıyla kişisel bir bağlantı ifade ediyor. Bu yaratıcı "cumhuriyeti", aidiyet duygusu ile yankılanmayan sınırlar ve kısıtlamalar tarafından tanımlanan yerlere karşı hissettiği kayıtsızlıkla karşılaştırıyor. Yaratıcılığın geliştiği bu yer, özgürlüğü ve açıklığı nedeniyle beslediği yer.
Nafisi, bu yaratıcı dünyayı Nabokov gibi edebi büyüklerden ve Alice'in arka bahçesi gibi tuhaf alanlardan etkilenen gerçekliğe paralel olarak tanımlıyor. Resmi bir tanıma gerektirmez, sadece sıradanları keşfetme ve kaçma isteği gerektirir. Bu inanç, iç çatışmasını geleneksel ev fikirleriyle vurgular, toplumsal normlarla birleşmemiş bir alanda bilgi ve yaratıcılık arayışını demirler.