ზოგადად, მე შევამჩნიე, რომ მაშინ, როცა პროტესტანტულ ქვეყნებში მღვდლების პლატონური ქრისტიანობისგან განდგომა დეიზმს მიეკუთვნება, კათოლიკურ ქვეყნებში ისინი ათეიზმს. , , , , ცნობილია, რომ იყო ყველაზე სათნო კაცთა შორის. მაშ, მათ სათნოებას ღვთის სიყვარულის გარდა სხვა საფუძველი უნდა ჰქონოდა.{}
(I have observed, indeed, generally, that while in protestant countries the defections from the Platonic Christianity of the priests is to Deism, in catholic countries they are to Atheism. , , , , are known to have been among the most virtuous of men. Their virtue, then, must have had some other foundation than the love of God.{})
თომას ჯეფერსონი აღნიშნავს მნიშვნელოვან განსხვავებას პროტესტანტულ და კათოლიკურ საზოგადოებებში რელიგიური მრწამსის მიტოვების ტენდენციებში. ის აღმოაჩენს, რომ პროტესტანტულ ქვეყნებში ადამიანები, როგორც წესი, მიდიან დეიზმისკენ, რომელიც აღიარებს შემოქმედს, მაგრამ უარყოფს ორგანიზებულ რელიგიას, ხოლო კათოლიკურ ქვეყნებში ტენდენცია იხრება ათეიზმისკენ, თეიზმის სრული უარყოფისკენ. ეს დაკვირვება ხაზს უსვამს განსხვავებულ რელიგიურ პეიზაჟებს და ინდივიდების განსხვავებულ პასუხებს ამ კონტექსტში.
გარდა ამისა, ჯეფერსონი ამტკიცებს, რომ ბევრი ადამიანი, რომელიც ცნობილია თავისი სათნოებით, სულაც არ იყო მოტივირებული ღვთის სიყვარულით. ეს იმაზე მეტყველებს, რომ მორალური ქცევა შეიძლება მომდინარეობდეს სხვადასხვა წყაროდან, გარდა რელიგიური რწმენისა. ჯეფერსონის რეფლექსია ხაზს უსვამს ადამიანთა მორალის სირთულეს და ეჭვქვეშ აყენებს იმ მოსაზრებას, რომ რელიგიური რწმენა არის სათნო ცხოვრების ერთადერთი საფუძველი.
