პარიზის განმარტებებში მოდის პროგნოზირებადი თანმიმდევრობა, არ აქვს მნიშვნელობა რა არის განმარტებული. ჯერ გამოდის ახსნა უნიკალური, რომანტიკული ინდივიდის თვალსაზრისით, შემდეგ ახსნა იდეოლოგიური აბსოლუტების თვალსაზრისით, შემდეგ კი ახსნა ყველა ახსნის უშედეგო თვალსაზრისით.
(In Paris explanations come in a predictable sequence, no matter what is being explained. First comes the explanation in terms of the unique, romantic individual, then the explanation in terms of ideological absolutes, and then the explanation in terms of the futility of all explanation.)
"პარიზში მთვარეზე", ადამ გოპნიკი ასახავს პარიზში განმარტებების გზას, რაც მიჰყვება მითითებულ ნიმუშს. თავდაპირველად, ნებისმიერი სიტუაცია აღწერილია ჩართული ინდივიდების უნიკალური და რომანტიკული ასპექტების ობიექტივებით. ეს მიდგომა ხაზს უსვამს პირად ისტორიებსა და ინდივიდუალურ გამოცდილებას, რომელიც რეზონანსულია ქალაქის ხიბლთან.
ამის შემდეგ, ახსნა -განმარტებები გადადის ფართო იდეოლოგიური ცნებებისკენ, უფრო აბსტრაქტული ჩარჩოს მიმართება მოვლენების ან ქცევის გაგებაში. დაბოლოს, არსებობს შემობრუნება უფრო ნიჰილისტური პერსპექტივისკენ, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ვერცერთი ახსნა ნამდვილად არ შეიძლება მოიცავდეს ცხოვრების სირთულეებს, საბოლოოდ ხაზს უსვამს პარიზის ულამაზეს ქაოსში გაგების შეზღუდვებს.