ამან დაამარცხა ის, რომ ვინმეს შეეძლო ოდესმე მოუტანა ასეთი შედეგი, თუ მათ იცოდნენ, ან წარმოიდგენდნენ, დაზარალებულის ოჯახის გულისცემა. რა თქმა უნდა, ადამიანები, ვინც ამ ნივთებს აკეთებდნენ, ჩვეულებრივ, ზნეობრივი წარმოსახვაში დეფიციტი იყო-ისინი ვერ ხედავდნენ როგორი იქნებოდა, რადგან მათ უბრალოდ არ ჰქონდათ ამის შესაძლებლობის შესაძლებლობა.
(It defeated him that anybody could ever bring such a result about if they knew, or could imagine, the heartbreak of the victim's family. Of course the people who did these things were usually deficient in moral imagination-they could not see what it would be like because they simply lacked the capacity to do so.)
"მგრძნობიარე დანაშაულის დეპარტამენტში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი იკვლევს დანაშაულის დამნაშავეებსა და მათ ემოციურ ტკივილს შორის, რომლებიც მათ მსხვერპლის ოჯახებს შორის იწვევს. პროტაგონისტი აწყნარებს იმ რეალობას, რომ პირებს, რომლებიც მავნე ქმედებებს ასრულებენ, ხშირად არ აქვთ მორალური წარმოსახვა, რომ გაეცნონ მათ ტანჯვას. ეს დეფიციტი მათ საშუალებას აძლევს იმოქმედონ თავიანთი მოქმედებების შედეგების სრულად გაგების გარეშე.
ეს ასახვა ბადებს კითხვებს თანაგრძნობისა და ანგარიშვალდებულების შესახებ, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ადამიანის გამოცდილების უფრო ღრმა ინფორმირებულობამ შეიძლება შეაფერხოს ძალადობის...