"მგრძნობიარე დანაშაულის დეპარტამენტში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი იკვლევს დანაშაულის დამნაშავეებსა და მათ ემოციურ ტკივილს შორის, რომლებიც მათ მსხვერპლის ოჯახებს შორის იწვევს. პროტაგონისტი აწყნარებს იმ რეალობას, რომ პირებს, რომლებიც მავნე ქმედებებს ასრულებენ, ხშირად არ აქვთ მორალური წარმოსახვა, რომ გაეცნონ მათ ტანჯვას. ეს დეფიციტი მათ საშუალებას აძლევს იმოქმედონ თავიანთი მოქმედებების შედეგების სრულად გაგების გარეშე.
ეს ასახვა ბადებს კითხვებს თანაგრძნობისა და ანგარიშვალდებულების შესახებ, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ადამიანის გამოცდილების უფრო ღრმა ინფორმირებულობამ შეიძლება შეაფერხოს ძალადობის უაზრო ქმედებები. ავტორი გულწრფელად ასახავს, თუ როგორ ახდენს თანაგრძნობის უუნარობა არა მხოლოდ უშუალო მსხვერპლზე, არამედ ხაზს უსვამს საზოგადოებრივ უშეცდომობას ადამიანის ემოციებისა და ურთიერთობების სირთულეების დაფასებაში.