ადვილია საგნების დასაწყისის დანახვა და დასასრულების ნახვა უფრო რთულია. ახლა მახსოვს, სიწმინდით, რომელიც ნერვები კისრის უკანა ნაწილში ნერვებს ქმნის, როდესაც ნიუ - იორკი დაიწყო ჩემთვის, მაგრამ მე არ შემიძლია თითის თითის წამოვსულიყო, მისი დასრულების შემდეგ, ვერასდროს ვერ ვჭრი ბუნდოვანებას, ხოლო მეორე დაწყება და გატეხილი წყდება იმ გვერდზე, სადაც ჰეროინი აღარ არის ისეთი
(It is easy to see the beginnings of things, and harder to see the ends. I can remember now, with a clarity that makes the nerves in the back of my neck constrict, when New York began for me, but I cannot lay my finger upon the moment it ended, can never cut through the ambiguities and second starts and broken resolves to the exact place on the page where the heroine is no longer as optimistic as she once was.)
ციტატა ასახავს დაწყებასა და დაბოლოებებს შორის განსხვავებას, განსაკუთრებით პირად გამოცდილებას შორის. სპიკერი იხსენებს ნიუ - იორკში მათი ჩამოსვლის თვალსაჩინო მოგონებებს, რაც ხაზს უსვამს მასში მომხდარ აღფრთოვანებას და პოტენციალს. ამასთან, გამოწვევა მდგომარეობს იმაში, რომ ეს პირველი ენთუზიაზმი გაქრა, რაც გამოავლენს ცვლილებების სირთულეებს და საბოლოო დასრულების მომენტის იდენტიფიცირების სირთულეს. ეს გაურკვევლობა უფრო ფართო თემას ეხმიანება ცხოვრებისეული გადასვლების შესახებ, სადაც სიწმინდე ხშირად ახლავს ახალ წამოწყებას, ხოლო დასკვნა ბუნდოვანი რჩება.
ცვლილების ზუსტი მომენტის იდენტიფიცირების ბრძოლა ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება სიცოცხლე სავსე იყოს ორაზროვნებით, რაც ართულებს იმის აღიარებას, როდესაც ოპტიმიზმი გადაიქცევა რაღაც უფრო დამორჩილებად. ეს რეზონანსს უწევს ავტორის პირად მოგზაურობას და ასახავს უნივერსალურ გამოცდილებას დროის გასვლასთან და გრძნობების ევოლუციასთან. დიდიონის ანარეკლი ემსახურება როგორც მწუხარე შეხსენებას, რომ სანამ დასაწყისი შეიძლება ადვილად აღინიშნოს, დაბოლოებები ხშირად იბზარება და გვიბიძგებს იმაზე, თუ რას ვგულისხმობთ.