ახლა ძნელია კალიფორნიის პოვნა, შემაშფოთებელია იმის გასაკვირად, თუ რამდენად წარმოიდგენდა ან იმპროვიზაციას; მელანქოლიამ გააცნობიეროს, თუ რამდენი მეხსიერება არ არის ნამდვილი მეხსიერება, მაგრამ მხოლოდ სხვისი მეხსიერების კვალი, საოჯახო ქსელში გადაცემული ისტორიები.
(It is hard to find California now, unsettling to wonder how much of it was merely imagined or improvised; melancholy to realize how much of anyone's memory is no true memory at all but only the traces of someone else's memory, stories handed down on the family network.)
პასაჟში დიდიონი გამოხატავს სირთულეებს ნამდვილი კალიფორნიის ამოცნობისას ნოსტალგიისა და კოლექტიური მეხსიერების ფენების ფონზე. იგი ასახავს არაკეთილსინდისიერ ბუნებას იმის შესახებ, თუ როგორ შეიძლება პიროვნულმა აღქმებმა შეუერთდეს წარმოსახულ გამოცდილებას, რაც იწვევს გაურკვევლობას საკუთარი მოგონებების ნამდვილობის შესახებ. ეს ინტროსპექცია ბადებს კითხვებს თავად მეხსიერების ბუნების შესახებ, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ იგი ხშირად არის გაყალბებული ისტორიებისგან, ვიდრე პირადი გამოცდილებისგან.
დიდიონის დაკვირვება ხაზს უსვამს მელანქოლიის გაცნობიერებას, რომ მოგონებები შეიძლება დამახინჯდეს ან გავლენა იქონიოს ოჯახებსა და თემებში გაზიარებულ მოთხრობებზე. ეს ცნება უფრო ღრმა ცნობიერებას იწვევს იმის შესახებ, თუ როგორ ხდება ინდივიდუალური მოგონებების ჩამოყალიბება, რაც ხაზს უსვამს იდენტურობასა და ლანდშაფტში არსებულ სირთულეს, რომელიც ერთდროულად ნაცნობ და უცხოებად გრძნობს თავს. საბოლოო ჯამში, იგი იწვევს მკითხველს, რომ იფიქრონ მეხსიერებასა და რეალობას შორის მყიფე კავშირის შესახებ.