ეს იყო პირველად, როდესაც მე განვიცადე სასოწარკვეთილი საორგანიზაციო სიამოვნება საზოგადოებრივი გლოვის ამ ფორმის მიმართ: ეს იყო ის ადგილი, სადაც ხალხი აერთიანებდა და შეეხო სხეულებს და ემოციებს უყურა თავშეკავებისა და დანაშაულის გარეშე. ჰაერში იყო ველური, სექსუალური არომატიზებული აღშფოთება. მოგვიანებით, როდესაც ხომეინის მიერ ლოზუნგი დავინახე, რომ ისლამური რესპუბლიკა
(That was the first time I experienced the desperate orgiastic pleasure of this form of public mourning: it was the one place where people mingled and touched bodies and shared emotions without restraint or guilt. There was a wild, sexually flavored frenzy in the air. Later, when I saw a slogan by Khomeini saying that the Islamic Republic survives through its mourning ceremonies, I could testify to its truth.)
ავტორი ასახავს საზოგადოებრივი გლოვის ღრმა გამოცდილებას, რაც მას უნიკალურ სივრცეს უწოდებს, სადაც ადამიანები თავისუფლად გამოხატავდნენ ემოციებს და ერთმანეთთან უკავშირდებოდნენ ფიზიკურად და ემოციურად. ეს შეკრება აღინიშნა დაუოკებელი განთავისუფლების გრძნობით და გაძლიერებული, თითქმის ექსტაზური ატმოსფეროთი, მწუხარებით შერწყმული კომუნალური სულისკვეთებით. სხეულებისა და ემოციების შერწყმამ შექმნა ნათელი და ინტენსიური ფონი კოლექტიური მწუხარებისათვის.
მოგვიანებით, ავტორი იხსენებს Khomeini- ს განცხადებას, სადაც ხაზგასმულია გლოვის რიტუალების მნიშვნელობა ისლამურ რესპუბლიკასთან, რომელიც მის პირად გამოცდილებას ახდენდა. ეს კავშირი ცხადყოფს, თუ როგორ ემსახურება ასეთი კომუნალური გლოვა არა მხოლოდ ზარალის გამოხატვის საშუალებას, არამედ აძლიერებს კულტურულ და პოლიტიკურ იდენტურობას. მწუხარების და მხურვალეობის ნაზავმა ხაზი გაუსვა ამ ცერემონიების ფუძემდებლურ ძალას კომუნალური ობლიგაციების ჩამოყალიბებაში და რეჟიმის თხრობის შენარჩუნებაში.