ეს იქნებოდა სულ სხვა იმპულსი, ინსტინქტი რეალობისთვის, რომელსაც ზოგჯერ შური მაქვს, მაგრამ არ მაქვს. ვერავინ შევძელი წარმატებით, რომ შეენარჩუნებინა დღიური; ჩემი მიდგომა ყოველდღიური ცხოვრებისადმი, უხეშად დაუდევრობით, უბრალოდ არყოფნამდე და იმ რამდენიმე შემთხვევებში, როდესაც მე შევეცადე დღის განმავლობაში ჩაწერილიყო დღის მოვლენები, მოწყენილობამ ისე გადალახა, რომ შედეგები
(That would be a different impulse entirely, an instinct for reality which I sometimes envy but do not possess. At no point have I ever been able successfully to keep a diary; my approach to daily life ranges from the grossly negligent to the merely absent, and on those few occasions when I have tried dutifully to record a day's events, boredom has so overcome me that the results are mysterious at best. What is this business about shopping, typing piece, dinner with E, depressed? Shopping for what? Typing what piece? Who is E? Was this E depressed, or was I depressed? Who cares?)
ამ ნაწყვეტში "ბეთლემისკენ გაძარცვა", ჯოან დიდიონი ასახავს დღიურის შენარჩუნების შეუძლებლობას, რაც გამოავლენს ბრძოლას მისი ყოველდღიური ცხოვრების ზუსტად დოკუმენტირებისთვის. იგი აღწერს მის მიდგომას, როგორც არათანმიმდევრულ, ხშირად დაუდევრობასა და არყოფნას შორის, რაც მიუთითებს მისი არსებობის სამყაროში. დიდიონი გამოხატავს შურის გრძნობას იმათ მიმართ, ვისაც შეუძლია რეალობის უფრო ეფექტურად დაჭერა.
როდესაც ის ცდილობს მოახსენოს თავისი ყოველდღიური მოვლენები, იგი თავს მოწყენილობით აღიარებს და ეჭვქვეშ აყენებს იმ სამყაროული დავალებების მნიშვნელობას, როგორიცაა სავაჭრო და წერა. მისი ჩანაწერები გრძნობენ კრიპტოვალუტს, სავსეა ხალხისა და ემოციების ბუნდოვანი ცნობებით, აყენებს კითხვებს მის გამოცდილებასთან დაკავშირებით და მათ უკან არსებულ მნიშვნელობას. დიდიონის პერსპექტივა ცხადყოფს სირთულეს რეალობასთან და მეხსიერებასთან ურთიერთობაში, რაც ხაზს უსვამს ყოველდღიური არტიკულაციის გამოწვევებს.