Ismail Zaki Lamah belichaamt een diepe toewijding aan religie die verwant is aan een passie voor pure poëzie. Zijn praktijken weerspiegelen een diepgaande en spirituele benadering van geloof, die een verplichting aantonen die omvat bidden als sadiq en vasten vanaf jonge leeftijd, specifiek om zeven jaar. Deze toewijding benadrukt een oprechte perceptie van God die louter routine overstijgt.

Ondanks de beperkingen opgelegd door zijn leraar, die hem onder druk zet om zich te conformeren en zich te onderwerpen, blijft Lamah's connectie met de goddelijke niet -schudden. Deze spanning tussen spiritueel verlangen en externe autoriteit staat centraal in het verhaal in het werk van Naguib Mahfouz 'Qashtamar', het verkennen van de complexiteit van geloof en persoonlijke vrijheid.