Naguib Mahfouz's boek "Qashtamar" onderzoekt het concept van sterfte en zijn relatie met persoonlijke ambities. Het verhaal suggereert dat de dood kan fungeren als een onoverkomelijke barrière tussen individuen en hun doelstellingen. Wanneer ze worden geconfronteerd met de onvermijdelijkheid van de dood, moeten karakters de harde waarheid confronteren dat hun ambities uiteindelijk onbereikbaar kunnen zijn. Dit creëert een gevoel van urgentie en reflectie in hun leven, terwijl ze worstelen met de aard van het bestaan.

Het aangrijpende citaat benadrukt hoe de tijdelijke aard van het leven dromen en verlangens kan belemmeren. Het dient als een herinnering aan de fragiele grens tussen leven en dood, en benadrukt dat hoewel mensen streven naar hun doelen, ze tegelijkertijd aan hun sterfelijkheid worden herinnerd. In deze context duikt Mahfouz in de filosofische implicaties van het leven in het moment en het belang van het waarderen van iemands bezigheden temidden van de onzekerheid van het eindpunt van het leven.