Naguib Mahfouz's werk "Qashtamar" duikt in de diepgaande verbinding tussen geheugen en bestaan. Het citaat benadrukt dat de dood niet alleen een fysiek einde is, maar begint met het vervagen van herinneringen, wat de betekenis van herinnering in ons leven benadrukt. Terwijl herinneringen vervagen, zo ook de essentie van wie we zijn, wat suggereert dat het ware verlies ligt in het vergeten in plaats van in de dood zelf.

Dit perspectief daagt het conventionele begrip van de dood uit en positioneert het als een geleidelijk proces dat begint met de geest. Het idee dat de dood van het geheugen een van de zwaarste vormen van verlies vertegenwoordigt, spreekt over het idee dat onze identiteit, relaties en ervaringen ingewikkeld zijn geweven in onze herinneringen. Het handhaven van geheugen is dus cruciaal voor de continuïteit van het leven en persoonlijke erfenis.