Now that I could no longer think of me as a teacher, a writer, whom I could no longer wear what I wanted, nor walk on the street at my passage, shout if I was going to do it or give a pat on the shoulder to a male colleague , now that all this had become illegal, I felt evanescent, artificial, an imaginary character resulting from the pencil of a designer that any rubber would have been enough to cancel
(Now that I could no longer think of me as a teacher, a writer, whom I could no longer wear what I wanted, nor walk on the street at my passage, shout if I was going to do it or give a pat on the shoulder to a male colleague , now that all this had become illegal, I felt evanescent, artificial, an imaginary character resulting from the pencil of a designer that any rubber would have been enough to cancel)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi op de diepgaande persoonlijke veranderingen die ze ervaart in een onderdrukkende omgeving die haar identiteit als leraar en schrijver onderdrukt. Ze beschrijft een gevoel van verlies waarbij ze haar individualiteit niet langer kan uitdrukken, draagt wat ze verlangt of vrij kan communiceren met haar collega's. De beperkingen die door maatschappelijke normen worden opgelegd, geven haar een fantoom, ontdaan van haar authentieke zelf en gereduceerd tot een loutere verzinsel van de verbeelding van iemand anders.
Deze ervaring benadrukt de strijd voor zelfidentiteit in een repressief regime, waar persoonlijke vrijheden worden beperkt, wat leidt tot gevoelens van onzichtbaarheid en onaututiciteit. Het verhaal van Nafisi roept een krachtig gevoel van verlangen op voor een leven waar ze zichzelf zou kunnen zijn, wat de diepe effecten van maatschappelijke beperkingen op individuele identiteit en expressie aangeeft. Door haar aangrijpende schrijven illustreert ze de kwetsbaarheid van persoonlijke en intellectuele vrijheid in het licht van autoritaire controle.