Na de revolutie, bijna alle activiteiten die geassocieerd zijn met het uitkomen in openbare films, het luisteren naar muziek, het delen van drankjes of een maaltijd met vrienden verschoven naar privéwoningen. Het was verfrissend om af en toe uit te gaan, zelfs tot zo'n desultory evenement.
(After the revolution, almost all the activities one associated with being out in public-seeing movies, listening to music, sharing drinks or a meal with friends-shifted to private homes. It was refreshing to go out once in a while, even to such a desultory event.)
In haar memoires 'Lolita lezen in Teheran', reflecteert Azar Nafisi over hoe de revolutie het openbare leven in Iran heeft veranderd. Activiteiten die ooit sociale interactie aanmoedigden, zoals naar de film gaan of uit eten gaan, waren grotendeels beperkt. Als gevolg hiervan begonnen mensen zich terug te trekken in hun particuliere huizen om deel te nemen aan sociale ervaringen die ooit deel uitmaakten van de publieke cultuur.
Voor Nafisi werd het wagen van elk openbaar evenement een zeldzame en verfrissende ervaring. De nostalgie voor het levendige sociale leven dat bestond voordat de revolutie een verlangen naar verbinding en de vreugde van gedeelde ervaringen onderstreept, wat de impact van maatschappelijke veranderingen op persoonlijke vrijheden en gemeenschappelijke activiteiten benadrukt.