Bijna elke dag vertelden mijn studenten dergelijke verhalen. We lachten om hen heen en voelden ons later boos en verdrietig, hoewel we ze eindeloos herhaalden op feestjes en over kopjes koffie, in breadlines, in taxi's. Het was alsof de pure daad van het vertellen van deze verhalen ons enige controle over hen gaf; De afschrijvende toon die we gebruikten, onze gebaren, zelfs onze hysterische gelach leken hun greep op ons leven te verminderen.
(Almost every day, my students would recount such stories. We laughed over them, and later felt angry and sad, although we repeated them endlessly at parties and over cups of coffee, in breadlines, in taxis. It was as if the sheer act of recounting these stories gave us some control over them; the deprecating tone we used, our gestures, even our hysterical laughter seemed to reduce their hold over our lives.)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi over hoe haar studenten vaak hun persoonlijke verhalen deelden, gevuld met humor en wanhoop. Deze verhalen werden in verschillende omgevingen gedeeld en werden een bron van zowel amusement als verdriet. De handeling van het vertellen van deze verhalen stelde de studenten in staat om hun emoties uit te drukken, waardoor een ruimte werd gecreëerd om de moeilijke realiteiten waarmee ze te maken hadden te confronteren. Door het lachen vonden ze een manier om het gewicht van hun ervaringen aan te kunnen.
Nafisi benadrukt dat de manier waarop ze hun ervaringen hebben verteld, vaak met een zelfmocoristische toon, hebben bijgedragen aan het verminderen van hun emotionele impact. Door hun worstelingen in een humoristisch licht te vertellen, konden ze een bureau terugvorderen over hun verhalen. Dit proces, verweven met momenten van kameraadschap, stelde hen in staat om hun leven te verwerken te midden van de uitdagingen die ze tegenkwamen, wat de therapeutische kracht van het vertellen van verhalen in moeilijke tijden benadrukte.